De Groote Peel

De weersvoorspellingen worden nauwgezet in de gaten gehouden. Het regent al de hele week maar het weekeinde lijkt droger te worden. Zaterdag is de beste dag belooft de weerman ons. De wandelroute van vandaag brengt ons naar nationaal park “De Groote Peel”, een hoogveen gebied waar vroeger veel turf, het zwarte goud van de Peel, werd gestoken. Het 1400 ha groot park ligt op de grens van Brabant en Limburg en wordt niet doorkruist door wegen of hoogspanningsleidingen; een unicum!

De ingang van Nationaal Park de Groote Peel

Peel betekent: moerassige plek. Het is geen bos, geen heide of polder. En drassig is het zeker. Onderweg naar het park ziet mevrouw Wandelpraat de plassen in de weilanden voor vennen aan. Mijnheer Wandelpraat ziet er vooral de voorbode van een blubberige wandeling in.

De wandeling die we uitgekozen hebben is 17 km en kan alleen buiten het broedseizoen (15 maart – 15 juli) en de vogeltrek (15 oktober – 30 november) gelopen worden. De parkeerplaats bij Buitencentrum De Pelen is nog verdacht leeg. Binnen adviseert de vrijwilliger van Staatsbosbeheer ons waterdichte wandelschoenen want vorige week, toen hij zelf deze wandeling maakte, stond het water al hoog en het heeft alleen nog maar meer geregend. Dat beloofd wat!

Gelukkig zijn er op diverse plaatsen knuppelbruggen gelegd zodat de Wandelpraatjes nog enigszins droge schoenen houden. We genieten weer met volle teugen van de weidsheid en stilte van deze natuur.

In de bocht de plaggenhut

De plaggenhut die we onderweg tegenkomen laat zien hoe de turfstekers hun onderkomen hadden. Oud werden deze werklui onder deze beroerde leefomstandigheden niet, al bevestigt de uitzondering ook hier de regel: De legendarische plaggenhutbewoner Rowwen Hèze uit America werd maar liefst 93 jaar! Inderdaad, naar hem is de befaamde dialect popgroep uit de Peel genoemd.

Het dijkje door “Aan het Elfde”

Het dijkje dwars door het ven “Aan het Elfde” is helaas niet hoog genoeg en staat wel 10 cm onder water. Omkeren is geen optie dus balanceren we over de weinige droge stukjes en ontkomen we er niet aan dat onze schoenen nat worden. Bij de lunch, die we bij gebrek aan banken zittend op de poncho’s opeten,  trekken we droge sokken aan.

 

De tweede helft van de wandeling is gelukkig droger maar ook weidser en biedt een totaal andere beleving.

Dit oostelijk deel van de Peel wordt vooral begraasd door Shetland pony’s die geen boodschap hebben aan de Wandelpraatjes en gewoon hun eigen ding blijven doen.

Na 16,5 km zijn we terug in het Buitencentrum trakteren ons op een kop erwtensoep voor we weer op huis aan gaan. De Peel is een prachtig gebied waar we zeker nog terug zullen komen.

De track van vandaag