De laatste wandeldag alweer. Uitgeput als we gisteren waren is er nog geen wandeling gepland voor vandaag. Mijnheer Wandelpraat kruipt achter de laptop en komt met een rondje bij Feichten verderop het Kaunertal in. In Feichten doen we bij de super wat boodschappen voor onderweg en pinnen wat contanten bij de plaatselijke VVV. De tocht begint door het dal waar het in de schaduw van de berg nog best fris is. Aangekomen bij het punt waar het pad redelijk stijl omhoog gaat ligt niets dan sneeuw. Dit is in de schaduw van de berg blijven liggen en eerlijk gezegd: met dit mooie weer wandelen wij ook liever in de zon. Het plan wordt snel omgegooid en we steken de weg over bij Unterhauser om aan de andere kant van het dal de berg op te gaan. Op de kaart ziet het pad er niet uitdagend uit maar met de afgelopen wandeldagen in de benen doen de 125m klimmen pijn als waren het er 300.
Als we tussen de inspanning door om ons heen kijken zien we dat hier lang geleden enorme rotsblokken de berg afgedenderd zijn die nu helemaal met mos zijn begroeid. Op het hoogste punt van de wandeling staat een bankje en genieten we van het uitzicht, de zon en de meegebrachte etenswaar. Op wat klauterpartijen door de sneeuw na gaat het smalle paadje gemakkelijk naar beneden en zijn we na 4,3km weer bij de auto. Mijnheer Wandelpraat heeft wel zin om uit te gaan eten. Nu we genoeg contanten op zak hebben kunnen we wél die Wiener Schnitzel bij Kaltenbrunn nemen. Zo gezegd zo gedaan. De Wirt is blij ons weer te zien en ook Takkie Wandelpraat krijgt een VIP behandeling. Het is heerlijk. Later in de middag lopen we nog en rondje om het appartement en daarmee sluiten we een heerlijke wandelvakantie af!
De Wandelpraatjes hebben genoten!De track van vandaag. Klik hier voor download
De dag begint met goed nieuws! Takkie Wandelpraat heeft het panty kousje vannacht weer uitgespuugd. Lag waarschijnlijk toch wat zwaar op de maag. Verder hebben we haar overigens niet horen klagen. Het kousje hebben we maar weggegooid. Gisteren heeft mijnheer Wandelpraat zelf een route uitgestippeld die vanuit ons appartement start en verder het Kaunertal in gaat, niet te hoog, niet te laag, zon op het gezicht, kortom: Ideaal voor de Wandelpraatjes. Er is echter één maar. De route is momenteel voorzien van een bord “Lawinegefahr”, iets wat we niet helemaal kunnen negeren nu het snel warm wordt. Daarom wordt de route nog snel aangepast zodat we nog minder hoog hoeven. Gottfried zegt dat inderdaad vaak tussen 16 en 17u ’s middags het een en ander naar beneden komt. Dat geeft ons weer wat hoop: dan zijn we allang weer terug.
Start op de Kaunertaler Wasserweg
We starten op de Kaunerberger Wasserweg, een aquaduct met een lengte van ca 7 km gebouwd net na de oorlog met behulp van het Marshall plan om de weiden in dit gebied vruchtbaar te maken. Inmiddels zijn de kanalen vrijwel overal afgedekt wat het overigens in de zomer wel leuk maakt om er voor een deel met fakkels doorheen te lopen. Nu is de toegang echter afgesloten en doen de Wandelpraatjes het over het voetpad erlangs.
De zon in het gezicht…
De route is werkelijk schitterend en de volle zon helpt mee. Bij Unterfalpetan passeren we alsnog een bordje “Lawinegefahr”, maar omdraaien is dan al geen optie meer. We gokken het er op.
Falpetaner Kapelle
We klimmen stevig door en passeren dan een groot sneeuwveld waar wel het een en ander naar beneden is gekomen. We klauteren er overheen en vervolgen de weg langs Oberfalpetan, waar niemand meer woont sinds 1976. De drie huizen staan er vervallen en verlaten bij.
Richting OberFalpatan
Takkie Wandelpraat heeft het warm en bewandelt ieder restantje sneeuw om de pootjes en tong af te koelen. De Kauner Wasserweg gaat hier verder omhoog maar het pad is volledig bedekt met sneeuw.
Wij dalen daarom beter af naar Pension Wiesenhof waar het grindpad over gaat in asfalt. Na drie haarspeldbochten hebben we het weer gezien en duiken rechtsaf de bossen in over de Alter Schulweg Nufels. Waarschijnlijk worden de scholieren vandaag de dag met de auto naar school gebracht want het pad is nauwelijks zichtbaar. We verlopen ons al na 20 meter. Uiteindelijk komen we goed uit en belanden weer op de asfaltweg die ons met nog drie haarspeldbochten langs het kerkje van Kaltenbrunn leidt.
Het kerkje van Kaltenbrunn
We zagen dit kerkje met de karakteristieke ui op de toren al van boven liggen. We steken een kaarsje op en – op dit moment misschien nóg belangrijker: we bezoeken het naastgelegen Gasthof Kaltenbrunn waarover geen enkele kaart ons wat had verteld. En laten ze gisteren uit hun winterslaap zijn ontwaakt! We zijn nu halverwege de wandeling en de Frankfurters met Brot en Pommes gaat er goed in. De halve liter bier trouwens ook! Het is weer even op gang komen maar weldra hebben we het tempo weer te pakken. Gasthof Krone, wat wel prominent op de kaart staat is, zoals eigenlijk wel verwacht, zo dicht als de meeste gelegenheden hier in de buurt. De asfaltweg gaat nu weer over in een bospad en ook hier: Lawinengefahr, terwijl we nu toch echt niet meer zo hoog zitten.
Lekker drinken bij de beek
Bij de beek kan Takkie lekker drinken en bij de volgende beek moeten we wat klauteroefeningen doen en over het pad ligt hier en daar een boom. En zo zien we 13,5 kilometer en netto bijna 5 uur later de Poschhof weer liggen. We zijn het erover eens: De mooiste wandeling van deze vakantie!
Er is er een jarig hoera, hoera… Mijnheer Wandelpraat is vandaag 56 geworden en dat moet gevierd worden! We gaan naar Ried waar de wandeling van vandaag start. Bij de eerste de beste (en tevens enige) bakker in het dorp trakteren we ons op koffie met gebak. Een goede bodem voor de inspanningen van vandaag. Achter de kerk gaat het eerst rustig omhoog over een mooi bospad. Het is nog fris omdat dit deel van de wandeling in de schaduw ligt. Dan volgt een breed grindpad wat gestaag klimt in de richting van Fendels.
Uitzicht op RiedHier en daar een aardverschuiving
Onderweg is hier en daar puin en aarde naar beneden gekomen wat de weg voor auto’s blokkeert. We hebben inmiddels 400m geklommen en dat betekent dat we nu op 1500m zijn en dus: sneeuw! Hele stukken van het pad zijn bedekt met een laag van 30cm sneeuw waarin je wegzakt. Als we in de voetstappen van een vorige loper treden is de sneeuw wat harder. Takkie Wandelpraat zit inmiddels in de rugzak. Dan komt eindelijk de afslag naar het voetpad naar Fendels. Niet dat dat meteen het einde van de sneeuw betekent maar het is er erg mooi.
Het hoogste punt over de Gswendtbach
Uiteindelijk komen we bij het bergstation van de gondelbaan in Fendels waar overigens weinig te doen is. Iets wat eigenlijk voor de hele streek geldt in deze tijd van het jaar. De afdaling terug naar Ried is erg stijl en het is oppassen dat we niet uitglijden. Zo zijn we in no-time weer terug in Ried waar de bakker inmiddels middagpauze heeft.
Blik op Ried op de terugweg
De boodschappen halen we bij Mpreis aan de overkant. Een lekker ijsje en een zak kant&klare avondmaaltijd. Thuisgekomen vallen Mijnheer en Takkie Wandelpraat op de bank in slaap. De kant en klare maaltijd smaakt prima en we liggen weer op tijd in ons bedje.
Nee dus, Takkie laat ons niet uitslapen! Ze meldt zich weer om half 7 dus van uitslapen is nog geen sprake. Het voordeel is wel dat we al om 9:15 in de auto zitten naar onze bestemming voor vandaag: De Piller Moor. Het moet een mooi moerasgebied zijn met houten bruggetjes op zo’n 1500 m.
Wandelroutes op Piller Moos
Op de parkeerplaats is nog net plaats voor onze auto. De rest is bedekt met een laag sneeuw van 1 meter. Niet uit het veld geslagen starten we de wandeling op het zandpad dat echter weldra overgaat in sneeuw waar we soms tot onze knieën in zakken. De houten bruggetjes zijn nog net herkenbaar onder de sneeuw.
Sneeuw tot aan de leuning van de brug
We zijn blij dat iemand met een hond ons is voorgegaan en wiens spoor we kunnen volgen, anders waren we daar nu nog aan het zoeken. Takkie Wandelpraat huppelt over de sneeuwbergen waar wij in wegzakken. Het is zwaar maar wel erg mooi.
Mooi maar veel sneeuw
We maken nog het ommetje naar de uitkijktoren en maken dan de verkeerde keuze door niet over de weg maar tóch nog even door het bos naar de auto te gaan. Hier heeft nog niemand gelopen en in no-time ploeteren we door de sneeuw en worden de voeten steeds natter. Gelukkig zijn we bijna bij de auto want mevrouw Wandelpraat is met regelmaat tot haar kruis in de sneeuw verdwenen.
Een dik pak sneeuw op de Piller MoorUitzicht vanuit de toren
We zijn blij om weer in het appartement te zijn en de natte broek en schoenen uit te kunnen doen. Takkie heeft zo’n honger dat ze pardoes het panty-kousje van mevrouw Wandelpraat verorbert. Hopelijk komt die er snel weer uit. Het is nog zó vroeg dat we een middagprogramma verzinnen: Shoppen in Landeck. Hier kunnen we kort over zijn. Er valt niet veel te shoppen in Landeck. Het kost zelfs moeite om ergens een kop koffie te vinden. Geen aanrader dus. We eten ovenfrites, uit Nederland meegenomen sperziebonen en kip. Dan kakken mevrouw Wandelpraat en hond in en het is pas 21:15… Mijnheer Wandelpraat volgt hen naar bed maar ziet op de smartphone Ajax nog van Juventus winnen voordat ook hij in slaap valt.
Vandaag zijn de Wandelpraatjes 8 jaar getrouwd. En wat ons betreft gaan er daar nog heel veel bij komen. Vandaag staat er een wandeling bij Ladis op het programma. Ladis ligt op 1200 m en de geplande 5 km wandeling zal niet ver boven de 1300 m uitgaan. Takkie Wandelpraat is er weer vroeg bij. Ze hoort waarschijnlijk Helene en Gottfried die om 6:00 uur wakker zijn en denkt dan dat dat de baasjes zijn. Maar die liggen nog op één oor… Om 6:30 uur kleedt mijnheer Wandelpraat zich aan en maakt een ommetje met de ongeduldig geworden Takkie. Helene hangt juist de dekbedden te luchten. Het is nog mistig buiten maar het gras is vandaag niet wit. We ontbijten en zijn al om 9:15 op weg.
Ladis met Burg Laudeck
In Ladis aangekomen is het zoeken naar een parkeerplek die we uiteindelijk vinden bij de gondellift naar Fiss. Boven Ladis toornt Burg Laudeck, een middeleeuwse burcht uit 1249 gebouwd op de plaats waar ooit een Romeinse wachttoren stond ter verdediging van de Via Claudia Augusta die hier in grote lijnen het dal van de Inn volgt. Na de lunchboodschappen bij de plaatselijke super lopen we in noordelijke richting het dorp uit en zien in de verte de eerste blauwe gaten in de bewolking. Het is nog knap koud. De weg loopt mooi door het bos. Takkie Wandelpraat maakt kennis met een woest ogende herder en is eerst wat onder de indruk maar na wat heen en weer gesnuffel zijn ze maatjes. We zijn al over de helft en de zon breekt nu door.
De zon breekt door!
Ons hondje loopt prima mee en het is zo lekker dat we de wandeling een stuk uitbreiden. Via een prachtig bospad met steeds meer plakken sneeuw lopen we weer zuidelijk richting Fiss, onderweg getrakteerd door mooie vergezichten.
Mooie vergezichten
De horeca is in deze tijd van het jaar gesloten en we zijn aangewezen op de vanochtend gekochte broodjes met smakeloze kaas. Takkie gaat in de rugzak en de Wandelpraatjes ploegen zich door de soms dikke laag sneeuw.
Takkie heeft het prima in de rugzak
Op het zuidelijkste punt van de route hebben we mooi zicht op de skipiste waar een enkele skiër zich door de papsneeuw ploegt. Behalve de opgespoten sneeuw op de piste ligt er verder nog maar weinig. En zo komen we na bijna 10 km weer terug bij de auto aan de voet van de gondelbaan. Op de terugweg gaan we langs de SPAR voor de boodschappen en drinken er ook een kop koffie met een chocolade muffin.
Bijna weer terug Ladis
Honger hebben we daarom ’s avonds niet meer en doen het met een bakje yoghurt. Hopelijk laat het hondje ons wat langer slapen!
LadisUitzicht vanuit ons appartementDe track van vandaag. Klik hier voor download
De wekker gaat om 5:15. We hebben de avond ervoor al alles klaargezet zodat we alleen nog de auto hoeven in te laden. Het is een hele berg spullen want Takkie Wandelpraat, onze ruwharige dwergteckel, gaat mee en dat betekent dat de auto al halfvol zit met de bench, mand, rugzak, speelgoed… alsof je met een kind op vakantie gaat! De reis gaat voorspoedig al had mijnheer Wandelpraat de route iets beter moeten voorbereiden. In het plan om onderlangs de Bodensee te rijden was niet meegenomen dat we dan door Zwitserland moesten en dus niet alleen een Oostenrijks, maar ook een Zwitsers snelweg vignet gekocht moest worden. De navigatie in de auto vindt het ook al een onzalig idee en probeert ons hardnekkig langs de noordkant te sturen waar het grootste deel van de weg opgebroken is. En zo belanden we bij de brug over de Bodensee. Brug? Een veerpont bedoel je! Het positieve aan dit onbedoelde boot tripje is dat je niet met pinpas kunt betalen en ze daar, wanneer je met de auto al op de boot staat, eigenlijk geen raad mee weten, anders dan ons vriendelijk na te zwaaien wanneer we zonder de 16 Euro te betalen de boot weer afrijden. Ook was in dit plan niet voorzien dat de weg onderlangs de Bodensee vooral uit rotondes bestaat, dus dat schiet voor geen meter op. De laatste tunnelrijke 100 km in Oostenrijk rijden dan weer lekker door en zo bereiken we om 17:45 de Poschhof in Kaunerberg na een rit van 11 uur en worden verwelkomd door Helene. Het appartement is ruim en netjes maar Takkie Wandelpraat is minder blij met de gladde laminaat vloer. Een paar dekentjes op de grond bieden uitkomst. We liggen op tijd onder de dekbedden en na 3x piepen slaapt ook Takkie.
Zondag
Om 6:30 meldt Takkie Wandelpraat zich al en mijnheer Wandelpraat schiet in de kleren om haar uit te laten. Komt ook niet verkeerd uit want om 8:10 begint de F1 race van China. Mevrouw Wandelpraat maakt nog wat slaap goed. Max Verstappen wordt 4e in een saaie race. Om 11:00 is Takkie toe aan een wandelingetje “Rundumhausen”. Het sneeuwt heel licht en met een kwartiertje zijn we weer binnen. We rommelen nog wat aan terwijl Mijnheer Wandelpraat een wat groter rondje “Rundumhausen” uitstippelt. Dit lopen we om 16u en krijgen het voor elkaar om de helft af te snijden zodat er 3,3 km van de 5 overblijven. Bij thuiskomst zien we Gottfried die we meteen om een doosje eieren kunnen vragen. De wandelpaden boven ons appartement (dus boven 1400 m) zijn nog gesloten i.v.m. lawinegevaar door de smeltende sneeuw. We zullen het daarom wat lager moeten zoeken. Back to the drawingboard !
Voor de jaarlijkse midweek met de familie is dit jaar Landal Greenparks Mont Royal bij Kröv aan de Moezel gekozen. Een knus en net opgeleverd huisje is voor vijf dagen onze uitvalsbasis in een gebied waar je wandelend alle kanten op kunt.
Vandaag hebben we een bijzondere wandeling op het programma. Een waar we al een tijdje naar uitkijken. Maar het is niet de plaats die de wandeling bijzonder maakt, maar het gezelschap waarin we gaan verkeren. Vandaag wandelen de Wandelpraatjes de volgende etappe van het Grenslandpad in aangenaam gezelschap van Guido van Guidowkes wandelblog en Leen en Philippe van Backontheroad wandelblog. Het is verrassend om te ervaren dat je door het lezen van elkaars blogs het idee hebt elkaar al jaren te kennen. Lees verder →
De Wandelpraatjes worden oud. Nu is dat op zich prima nieuws, we worden tenslotte allemaal graag oud. Maar vandaag sluiten de Wandelpraatjes zich aan bij de grote schare oudere, al dan niet gemotoriseerde, fietsers! Mevrouw Wandelpraat stelde al voorzichtig voor of we niet eens naar zo’n Twinny Load moesten kijken.
De Wandelpraatjes houden deze prachtige zwam op een parelamaniet
Mevrouw Wandelpraat loopt alweer een tijdje als een kievit na het missen van een gemeen afstapje in een kroegje in Gent waarbij haar enkel verstuikte. En nee, dat was na een heerlijke cappuccino. Er kwam geen druppel alcohol aan te pas. 6 tot 8 weken ongemak was de voorspelling die inderdaad uitkwam. En we waren juist zo goed bezig met wat korte oefenwandelingetjes na het herstel van een peesplaat ontsteking aan diezelfde voet.
Vandaag is dan toch eindelijk het moment waarop we de draad van het Grenslandpad weer oppakken in Bergen op Zoom.
Het bed ligt erg lekker, we hebben vakantie; niks moet. Even is daar het drempeltje. Bus, trein, nog meer bus… pfff. Zeker weten? Ja! Zeker weten en om 10:00 vertrekken we naar Roosendaal waar we de auto bij het station parkeren. De trein naar Bergen op Zoom komt juist aanrijden. Een Brabants gezin met een heuse tandloze Ma Flodder vult de coupé en we zien een zakje paprika wokkels opgesabbeld worden.
Buslijn 112 brengt ons na een gedwongen pauze van een half uur naar het Bravis ziekenhuis aan de rand van Bergen op Zoom wat ons twee kilometer stadswandeling bespaart. Die hadden we de vorige etappe al gelopen. Lees verder →
Wandelpraat 