Dinsdag 1 september

Er staat nog wel een frisse wind maar de zon doet goed haar best. Guusje krijgt al bezoek van Pippa, de hond van Rens en Rachel, die wil spelen.

Guusje en Pippa

Het bestelde brood ligt al weer klaar en Mijnheer Wandelpraat neemt een douche. Vandaag hebben we zin om de kant van het Sibilini gebergte op te gaan. Op advies van Rens gaan we via Sarnano (leuk stadje) naar Gola dell’Infernaccio, een mooie kloof met watervalletjes.

De route naar Sarnano is schitterend. Dit is precies waarom we naar deze streek gekomen zijn. Kleine dorpjes op de heuvels en de wegen die er tussendoor slingeren.

Sarnano is de moeite waard en lekker rustig. Mevrouw Wandelpraat kan niet ophouden met foto’s maken.

De steegjes van Sarnano

We rijden door Amandola waar we straks een verdiend ijsje mogen eten en dan rijden we zo ver mogelijk door naar de Gola. Het asfalt gaat over in kiezels en de gaten en geulen worden groter en groter.  Maar dan eindigt de weg bij een huisje en een kleine parkeerplaats. De brede weg is eerst nog een kilometer aflopend en daarna volgt een pad de beek door de kloof.

Prachtig. Guusje hobbelt gezellig mee. Als we aan het water het meegebrachte brood eten stapt Mevrouw Wandelpraat pardoes in het beekje op zoek naar een plekje voor een nóg mooiere foto, zó helder is het water.

Na 2.2 km keren we om, we moeten tenslotte ook nog terug. De laatste 500m laat Guusje zich dragen. De koek is op. Maar ook wij zijn blij de auto weer te zien. Rustig opbouwen is het devies. Het ijsje in Amandola moet nog even wachten. Alles is dicht van 13u tot wel 16u en dat is hier eerder regel dan uitzondering. We doen nog een bliksembezoek aan Loro Piceno en dalen dan weer af naar Camping44.

Vanavond v/a een uur of 20 is er gezamenlijk pizza eten. We drentelen wat rond en dan komen ook de andere kampeerders. Rachel heeft wat hapjes gemaakt en dan verschijnen er 4 grote dozen pizza stukken. We kletsen gezellig met de ouders van Rens en horen dat zijn moeder ook graag lange afstand wandelingen maakt.  Om 22u haken we af want het bed roept (heus!).

Loro Piceno 31 augustus 2020

We worden veel te vroeg wakker omdat het licht wordt, maar ook van het tikken van de regen op de tent. Geen verassing want het wordt vandaag een hele natte dag. Mevrouw Wandelpraat wordt wakker met een drop kater (=mega hoofdpijn en misselijk van een overdosis drop de vorige dag). Verder hebben we goed geslapen en eigenlijk … is die safaritent wel heel luxe. Fijn ruim met een grote tafel, een keuken van alle gemakken voorzien, kortom… Zullen we hier niet gewoon de komende 2 weken in blijven zitten?

Uitzicht uit de tent

Mijnheer Wandelpraat haalt het brood bij Rens en Rachel en vraagt of we de safaritent de komende 2 weken kunnen huren. “Nee”, zegt Rens. “Het is nu droog, dus opzetten die tent van je”. Haha geintje natuurlijk. Heerlijk! Dan kunnen we wat van onze spullen uit de auto laden naar de tent brengen. Jammer van het gesleep met de kampeerspullen, maar goed. Dit is wel even fijner!

Blik op het Sibillini gebergte

De rest van de dag lammen we wat rond tussen de buien door, genieten van het geweldige uitzicht vanuit de tent en doen aan het einde van de dag boodschappen bij de Lidl zo’n 20 km verderop. Mijnheer Wandelpraat kookt farfalle met Bolognesesaus met een tiramisu na en Mevrouw Wandelpraat doet de afwas en glijdt pardoes met de schone vaat uit op de glibberige klei. Broek vies en een blauwe plek erbij. De buien zijn inmiddels voorbij en het is droog maar de wind steekt op. Die nacht worden we wakker van het klapperend tentzeil, alsof er iets los zit. Het gaat zelfs zo hard dat Mijnheer Wandelpraat midden in de nacht het bed uit gaat om de tuien van de tent te controleren. De wind (we schatten kracht 5 à 6) staat vol op de ingang van de tent Maar alles blijft staan en we worden met een opkomende zon wakker.

Het is al weer opgeklaard

Loro Piceno 30 augustus 2020

Onze vakantie voor dit jaar gaat naar Italië, regio de Marche om precies te zijn. De reis hebben we verdeeld over twee dagen. Onze eerste stop is in Oostenrijk.
De reis naar Reutte ging erg voorspoedig.

We vertrokken om 8:30 vanuit thuis. Met 3 stops rijden we 17u Reutte binnen, halen de sleutel op in het centrum en vinden snel ons besproken pension. We halen nog een döner en gaan slapen. Guusje piept 3x en horen haar daarna niet meer. Wij slapen minder goed. Zo hey, wat zijn die Oostenrijkse dekbedden warm!

Zondagochtend gaat Mijnheer Wandelpraat douchen en Mevrouw Wandelpraat maakt een ommetje met Guusje. Dan proberen we het bestelde ontbijt pakket uit de koelkast. Hmm, niet echt de €9,50 waard, maar de verse bonen koffie maakt weer veel goed. We nemen zelfs één bekertje koffie mee de auto in, waarvan Mijnheer Wandelpraat de helft in de versnellingspook laat verdwijnen. Mondkapjes zijn prima vaatdoekjes 😉 Het regent, maar gelukkig niet de voorspelde hoos en hagelbuien. Via de Fernpass rijden we naar Innsbruck waar nog goedkoop getankt wordt. Het weer klaart zelfs op en we liggen goed op schema. Over de Brennerpas in Italië staat aan de andere kant dikke file, kilometers aan een stuk. Wij hebben mazzel… Denken we. Want dan rijden ook wij de file in. Google stelt meteen een alternatieve route voor maar als we die proberen staan we ineens in de file richting Innsbruck. En die staat echt stil! Drie kwartier duurt het voordat we de eerstvolgende afslag 7,5km verderop bereiken… Zonde van de tijd. Dit doen we dus niet nog een keer en we sluiten voor de rest van de reis braaf bij iedere file achteraan. En dat zouden er nog wel een stuk of 10 worden. Het wordt later en donker. Maandag wordt het in Loro Piceno extreem nat weer, de voorspellingen geven ruim 35 mm regen aan. Daarom hebben we gevraagd of we de eerste 2 nachten in een kant en klare tent kunnen overnachten. Geen probleem! Dus dat komt wel heel goed uit nu we in het donker gaan arriveren.
De ontvangst op Camping44 in Loro Piceno is hartelijk en Rachel en Rens zijn blij met het Holland survival pakket bestaande uit een Edammer kaasje, pot pindakaas, ontbijtkoek en hagelslag. We halen de belangrijkste spullen uit de auto en installeren onszelf en Guusje die ditmaal niet één kik geeft! Ook uitgeteld.
En zo komt het dat we nu luxe op een echt bed liggen in een mega tent met de krekels op de achtergrond. Lekker hoor! DOE EENS GEK!!! We besluiten gewoon de volle 2 weken in deze safari tent te blijven.

De Safaritent

Het uitzicht

Ruimte genoeg!

Cinque Terre Monterosso – Vernazza

Het is weer een reisdag vandaag. Op weg naar de laatste stop in Parma. We maken een omweg via La Spezia zodat we daar de trein naar Cinque Terre kunnen nemen om een mooie wandeling te maken.
In La Spezia is het druk en eenmaal aangeschoven tot bij de parkeergarage bij het station blijkt deze vol. Twee kilometer verderop vinden de Wandelpraatjes een gratis parkeerplekje in een laantje met sinaasappelboompjes waar de rijpe sinaasappels op straat liggen maar onder de dikke schil zit een kleine uitgedroogde vrucht. Terug bij het station kopen we twee enkeltjes naar Monterosso, het laatste van de 5 geïsoleerd gelegen dorpjes.

Monterosso, het enige dorpje van de Cinque Terre met een zandstrand

Strada della 52 gallerie

Op de planning voor vandaag stond een bijzondere wandeling. De Calà del Sasso, met 4444 treden de langste trap in Italië.  Maar als mijnheer Wandelpraat de top attracties van de omgeving doorzoekt komt de Strada della 52 Gallerie voor de dag. Even ver rijden als naar de Calà del Sasso en na het zien van het filmpje zijn we om.

Na het ontbijt zijn we om 9:00 op weg. De 65 km naar Bocchetta Campiglia is al een belevenis op zich. Vanaf het op 500m gelegen Posina gaat het met een smal bergweggetje stijl omhoog naar Passo Xomo met prachtige uitzichten en we zijn blij dat er geen tegenliggers zijn. Bij Bocchetta, het beginpunt van de wandeling, is een parkeerterrein en we doen ook de laatste kilometer met de auto, de enorme gaten in de weg zorgvuldig mijdend.  Het prachtige weer (30 graden) trekt veel wandelaars merken we als we op de overvolle parkeerplaats een plaatsje proberen te vinden. De oplettende mevrouw Wandelpraat ziet nog een laatste plekje in een stukje gras waar we de auto kwijt kunnen. Parkeren kost 6 euro en we komen net 10 eurocent te kort voor de automaat. Gelukkig krijgen we van een aardige Italiaan 50 cent.

Rondreis Italië – de Mille Miglia

Na tien maanden wachten is het eindelijk zover…onze reis naar Italië is bijna een feit.

We gaan met onze  Renault Megane  zo`n  kleine 4000 kilometer naar en door Italië onze eigen Mille Miglia rijden.

De Mille Miglia is de legendarische oldtimer rally dwars door Italië. Deze rally was jaren geleden (sinds 1927) een echte autorace van Brescia naar Rome en weer terug over zo’n 1000 mijl, oftewel ‘Mille Miglia’. Alleen auto’s die gebouwd zijn tussen 1927 en 1957 en verwant zijn aan de modellen die destijds deelnamen aan de Mille Miglia mogen meedoen.

Sinds enkele jaren is de race, welke altijd in mei wordt gereden, weer terug van weggeweest en ook al zijn de Wandelpraatjes niet in het bezit van een oldtimer lijkt het ons een belevenis om deze route te rijden. In tegenstelling tot de racers van toen nemen wij twee weken de tijd om van de schoonheid van Italië te genieten. De bekendheid van de Mille Miglia heeft o.a. te maken met de prachtige route die begint in de omgeving van het Gardameer en via Lombardije, Emilia Romagna, Marche, Umbrië,  Lazio en Toscane weer teruggaat naar Brescia, waar de route begon. Onderweg rijden we over de Toscaanse heuvels, door het groene Umbrië, door pittoreske stadjes en dorpjes en bezoeken we indrukwekkende steden zoals Rome en Florence.

De Wandelpraatjes zijn al weken bezig met alle voorbereidingen en het uitzoeken welke bezienswaardigheden we zeker niet mogen missen.  En zoals het er nu naar uit ziet komen we dagen te kort! Hebben we weer een reden om terug te gaan   😉

De Wandelpraatjes zouden de Wandelpraatjes niet zijn als er ook niet enkele wandelingen op het programma zouden staan zoals in de Dolomieten, Lago di Iseo, de Apennijnen en Cinque Terre. Ook de steden Florence, Rome, Siena en Lucca ontbreken niet in deze trip. En dan hebben we het nog niet eens gehad over de pure Italiaanse Cucina. Bon Appetito!

Een ding is zeker, het fototoestel gaat overuren maken en Mijnheer en Mevrouw Wandelpraat gaan volop genieten in Bella Italia.  We zullen proberen foto`s en blogjes te posten, anders zullen moeten jullie wachten tot na onze vakantie.

La dolce vita!

 

De route van onze Mille Miglia