Dinsdag 1 september

8 september 2020 door Mijnheer en Mevrouw Wandelpraat

Er staat nog wel een frisse wind maar de zon doet goed haar best. Guusje krijgt al bezoek van Pippa, de hond van Rens en Rachel, die wil spelen.

Het bestelde brood ligt al weer klaar en Mijnheer Wandelpraat neemt een douche. Vandaag hebben we zin om de kant van het Sibilini gebergte op te gaan. Op advies van Rens gaan we via Sarnano (leuk stadje) naar Gola dell’Infernaccio, een mooie kloof met watervalletjes.

De route naar Sarnano is schitterend. Dit is precies waarom we naar deze streek gekomen zijn. Kleine dorpjes op de heuvels en de wegen die er tussendoor slingeren.

Sarnano is de moeite waard en lekker rustig. Mevrouw Wandelpraat kan niet ophouden met foto’s maken.

We rijden door Amandola waar we straks een verdiend ijsje mogen eten en dan rijden we zo ver mogelijk door naar de Gola. Het asfalt gaat over in kiezels en de gaten en geulen worden groter en groter. Maar dan eindigt de weg bij een huisje en een kleine parkeerplaats. De brede weg is eerst nog een kilometer aflopend en daarna volgt een pad de beek door de kloof.

Prachtig. Guusje hobbelt gezellig mee. Als we aan het water het meegebrachte brood eten stapt Mevrouw Wandelpraat pardoes in het beekje op zoek naar een plekje voor een nóg mooiere foto, zó helder is het water.

Na 2.2 km keren we om, we moeten tenslotte ook nog terug. De laatste 500m laat Guusje zich dragen. De koek is op. Maar ook wij zijn blij de auto weer te zien. Rustig opbouwen is het devies. Het ijsje in Amandola moet nog even wachten. Alles is dicht van 13u tot wel 16u en dat is hier eerder regel dan uitzondering. We doen nog een bliksembezoek aan Loro Piceno en dalen dan weer af naar Camping44.

Vanavond v/a een uur of 20 is er gezamenlijk pizza eten. We drentelen wat rond en dan komen ook de andere kampeerders. Rachel heeft wat hapjes gemaakt en dan verschijnen er 4 grote dozen pizza stukken. We kletsen gezellig met de ouders van Rens en horen dat zijn moeder ook graag lange afstand wandelingen maakt. Om 22u haken we af want het bed roept (heus!).

Loro Piceno 31 augustus 2020

8 september 2020 door Mijnheer en Mevrouw Wandelpraat

We worden veel te vroeg wakker omdat het licht wordt, maar ook van het tikken van de regen op de tent. Geen verassing want het wordt vandaag een hele natte dag. Mevrouw Wandelpraat wordt wakker met een drop kater (=mega hoofdpijn en misselijk van een overdosis drop de vorige dag). Verder hebben we goed geslapen en eigenlijk … is die safaritent wel heel luxe. Fijn ruim met een grote tafel, een keuken van alle gemakken voorzien, kortom… Zullen we hier niet gewoon de komende 2 weken in blijven zitten?

Mijnheer Wandelpraat haalt het brood bij Rens en Rachel en vraagt of we de safaritent de komende 2 weken kunnen huren. “Nee”, zegt Rens. “Het is nu droog, dus opzetten die tent van je”. Haha geintje natuurlijk. Heerlijk! Dan kunnen we wat van onze spullen uit de auto laden naar de tent brengen. Jammer van het gesleep met de kampeerspullen, maar goed. Dit is wel even fijner!

De rest van de dag lammen we wat rond tussen de buien door, genieten van het geweldige uitzicht vanuit de tent en doen aan het einde van de dag boodschappen bij de Lidl zo’n 20 km verderop. Mijnheer Wandelpraat kookt farfalle met Bolognesesaus met een tiramisu na en Mevrouw Wandelpraat doet de afwas en glijdt pardoes met de schone vaat uit op de glibberige klei. Broek vies en een blauwe plek erbij. De buien zijn inmiddels voorbij en het is droog maar de wind steekt op. Die nacht worden we wakker van het klapperend tentzeil, alsof er iets los zit. Het gaat zelfs zo hard dat Mijnheer Wandelpraat midden in de nacht het bed uit gaat om de tuien van de tent te controleren. De wind (we schatten kracht 5 à 6) staat vol op de ingang van de tent Maar alles blijft staan en we worden met een opkomende zon wakker.

Loro Piceno 30 augustus 2020

8 september 2020 door Mijnheer en Mevrouw Wandelpraat

Onze vakantie voor dit jaar gaat naar Italië, regio de Marche om precies te zijn. De reis hebben we verdeeld over twee dagen. Onze eerste stop is in Oostenrijk.
De reis naar Reutte ging erg voorspoedig.

We vertrokken om 8:30 vanuit thuis. Met 3 stops rijden we 17u Reutte binnen, halen de sleutel op in het centrum en vinden snel ons besproken pension. We halen nog een döner en gaan slapen. Guusje piept 3x en horen haar daarna niet meer. Wij slapen minder goed. Zo hey, wat zijn die Oostenrijkse dekbedden warm!

Zondagochtend gaat Mijnheer Wandelpraat douchen en Mevrouw Wandelpraat maakt een ommetje met Guusje. Dan proberen we het bestelde ontbijt pakket uit de koelkast. Hmm, niet echt de €9,50 waard, maar de verse bonen koffie maakt weer veel goed. We nemen zelfs één bekertje koffie mee de auto in, waarvan Mijnheer Wandelpraat de helft in de versnellingspook laat verdwijnen. Mondkapjes zijn prima vaatdoekjes 😉 Het regent, maar gelukkig niet de voorspelde hoos en hagelbuien. Via de Fernpass rijden we naar Innsbruck waar nog goedkoop getankt wordt. Het weer klaart zelfs op en we liggen goed op schema. Over de Brennerpas in Italië staat aan de andere kant dikke file, kilometers aan een stuk. Wij hebben mazzel… Denken we. Want dan rijden ook wij de file in. Google stelt meteen een alternatieve route voor maar als we die proberen staan we ineens in de file richting Innsbruck. En die staat echt stil! Drie kwartier duurt het voordat we de eerstvolgende afslag 7,5km verderop bereiken… Zonde van de tijd. Dit doen we dus niet nog een keer en we sluiten voor de rest van de reis braaf bij iedere file achteraan. En dat zouden er nog wel een stuk of 10 worden. Het wordt later en donker. Maandag wordt het in Loro Piceno extreem nat weer, de voorspellingen geven ruim 35 mm regen aan. Daarom hebben we gevraagd of we de eerste 2 nachten in een kant en klare tent kunnen overnachten. Geen probleem! Dus dat komt wel heel goed uit nu we in het donker gaan arriveren.
De ontvangst op Camping44 in Loro Piceno is hartelijk en Rachel en Rens zijn blij met het Holland survival pakket bestaande uit een Edammer kaasje, pot pindakaas, ontbijtkoek en hagelslag. We halen de belangrijkste spullen uit de auto en installeren onszelf en Guusje die ditmaal niet één kik geeft! Ook uitgeteld.
En zo komt het dat we nu luxe op een echt bed liggen in een mega tent met de krekels op de achtergrond. Lekker hoor! DOE EENS GEK!!! We besluiten gewoon de volle 2 weken in deze safari tent te blijven.

Landgoed De Utrecht en Neterselse Heide

26 juli 2020 door Mijnheer en Mevrouw Wandelpraat

Wát? Meer dan een jaar geleden ons laatste blog? En dat noemt zicht Wandelpraat?! Misschien moeten we ons opnieuw voorstellen: Wij zijn mijnheer en mevrouw Wandelpraat en we doen hier verslag van onze wandelingen, vakanties en stedentrips. Maar laten we eerst het stof van onze wandelschoenen afblazen!

Met niks op het programma voor vandaag stelt mijnheer Wandelpraat voor om weer eens een langere tocht te maken. Met het oog op de naderende vakantie in Italie, als alles door de Corona door kan gaan, waar we ook willen wandelen, kunnen de benen best wat oefening gebruiken.

Het voorstel om een stukje Grenslandpad in de buurt te lopen wordt met een veto weggestemd en dus kiezen we het alternatief: Vanuit Westelbeers een rondje over Landgoed De Utrecht en de Neterselse heide.

We parkeren in Westelbeers bij de “Onse Lieve Vrouwe ende Sint Job” kapel die daar zeker al in 1621 stond. Deze Mariakapel is gewijd aan Onze Lieve Vrouw van Scherpenheuvel.

Het is 11:00u, bewolkt, maar met 22 graden en een verfrissend windje prima wandelweer. We volgen de Spreeuwelsedijk een stukje richting Baarschot om vervolgens rechts via chaletpark Kempenbos en Heikant bij het beekje De Reusel uit te komen.

Het wandelpad volgt dit meanderende beekje (schitterend!) gedurende 2 km tot aan herberg “In den Bockenreyder” in Esbeek.

Voor een cursus plat Brabants is een bezoekje aan de website een aanrader. Het is knap druk, en zeker nu iedereen op 1,5m moet zitten is het zoeken naar een plaatsje. Gelukkig vinden we die en we doen ons te goed aan een heerlijke ijscoupe met verse aardbeien en slagroom (hadden we verdiend).

We zijn nu op de helft en vervolgen de wandeling langs de vennen “De Flaes” met een grote uitkijktoren en “Het Goor”.

De benen voelen na 13 km een beetje zoals vroeger na 25km maar het is heerlijk om weer op pad te zijn en te genieten van al het moois. Het smaakt naar meer! Guusje de teckel heeft van de hele wandeling maar een kilometer of 2 in de rugzak gezeten.

https://www.alltrails.com/explore/recording/landgoed-de-utrecht-nterselse-heide-989652e

Kaunerberg 19 april 2019

28 april 2019 door Mijnheer en Mevrouw Wandelpraat

Vrijdag

De laatste wandeldag alweer. Uitgeput als we gisteren waren is er nog geen wandeling gepland voor vandaag. Mijnheer Wandelpraat kruipt achter de laptop en komt met een rondje bij Feichten verderop het Kaunertal in. In Feichten doen we bij de super wat boodschappen voor onderweg en pinnen wat contanten bij de plaatselijke VVV. De tocht begint door het dal waar het in de schaduw van de berg nog best fris is. Aangekomen bij het punt waar het pad redelijk stijl omhoog gaat ligt niets dan sneeuw. Dit is in de schaduw van de berg blijven liggen en eerlijk gezegd: met dit mooie weer wandelen wij ook liever in de zon. Het plan wordt snel omgegooid en we steken de weg over bij Unterhauser om aan de andere kant van het dal de berg op te gaan. Op de kaart ziet het pad er niet uitdagend uit maar met de afgelopen wandeldagen in de benen doen de 125m klimmen pijn als waren het er 300.

Als we tussen de inspanning door om ons heen kijken zien we dat hier lang geleden enorme rotsblokken de berg afgedenderd zijn die nu helemaal met mos zijn begroeid. Op het hoogste punt van de wandeling staat een bankje en genieten we van het uitzicht, de zon en de meegebrachte etenswaar. Op wat klauterpartijen door de sneeuw na gaat het smalle paadje gemakkelijk naar beneden en zijn we na 4,3km weer bij de auto. Mijnheer Wandelpraat heeft wel zin om uit te gaan eten. Nu we genoeg contanten op zak hebben kunnen we wél die Wiener Schnitzel bij Kaltenbrunn nemen. Zo gezegd zo gedaan. De Wirt is blij ons weer te zien en ook Takkie Wandelpraat krijgt een VIP behandeling. Het is heerlijk.
Later in de middag lopen we nog en rondje om het appartement en daarmee sluiten we een heerlijke wandelvakantie af!

De track van vandaag. Klik hier voor download

Kaunerberg 18 april 2019

28 april 2019 door Mijnheer en Mevrouw Wandelpraat

Donderdag

De dag begint met goed nieuws! Takkie Wandelpraat heeft het panty kousje vannacht weer uitgespuugd. Lag waarschijnlijk toch wat zwaar op de maag. Verder hebben we haar overigens niet horen klagen. Het kousje hebben we maar weggegooid. Gisteren heeft mijnheer Wandelpraat zelf een route uitgestippeld die vanuit ons appartement start en verder het Kaunertal in gaat, niet te hoog, niet te laag, zon op het gezicht, kortom: Ideaal voor de Wandelpraatjes. Er is echter één maar. De route is momenteel voorzien van een bord “Lawinegefahr”, iets wat we niet helemaal kunnen negeren nu het snel warm wordt. Daarom wordt de route nog snel aangepast zodat we nog minder hoog hoeven. Gottfried zegt dat inderdaad vaak tussen 16 en 17u ’s middags het een en ander naar beneden komt. Dat geeft ons weer wat hoop: dan zijn we allang weer terug.

We starten op de Kaunerberger Wasserweg, een aquaduct met een lengte van ca 7 km gebouwd net na de oorlog met behulp van het Marshall plan om de weiden in dit gebied vruchtbaar te maken. Inmiddels zijn de kanalen vrijwel overal afgedekt wat het overigens in de zomer wel leuk maakt om er voor een deel met fakkels doorheen te lopen. Nu is de toegang echter afgesloten en doen de Wandelpraatjes het over het voetpad erlangs.

De route is werkelijk schitterend en de volle zon helpt mee. Bij Unterfalpetan passeren we alsnog een bordje “Lawinegefahr”, maar omdraaien is dan al geen optie meer. We gokken het er op.

We klimmen stevig door en passeren dan een groot sneeuwveld waar wel het een en ander naar beneden is gekomen. We klauteren er overheen en vervolgen de weg langs Oberfalpetan, waar niemand meer woont sinds 1976. De drie huizen staan er vervallen en verlaten bij.

Takkie Wandelpraat heeft het warm en bewandelt ieder restantje sneeuw om de pootjes en tong af te koelen. De Kauner Wasserweg gaat hier verder omhoog maar het pad is volledig bedekt met sneeuw.

Wij dalen daarom beter af naar Pension Wiesenhof waar het grindpad over gaat in asfalt. Na drie haarspeldbochten hebben we het weer gezien en duiken rechtsaf de bossen in over de Alter Schulweg Nufels. Waarschijnlijk worden de scholieren vandaag de dag met de auto naar school gebracht want het pad is nauwelijks zichtbaar. We verlopen ons al na 20 meter. Uiteindelijk komen we goed uit en belanden weer op de asfaltweg die ons met nog drie haarspeldbochten langs het kerkje van Kaltenbrunn leidt.

We zagen dit kerkje met de karakteristieke ui op de toren al van boven liggen. We steken een kaarsje op en – op dit moment misschien nóg belangrijker: we bezoeken het naastgelegen Gasthof Kaltenbrunn waarover geen enkele kaart ons wat had verteld. En laten ze gisteren uit hun winterslaap zijn ontwaakt! We zijn nu halverwege de wandeling en de Frankfurters met Brot en Pommes gaat er goed in. De halve liter bier trouwens ook! Het is weer even op gang komen maar weldra hebben we het tempo weer te pakken. Gasthof Krone, wat wel prominent op de kaart staat is, zoals eigenlijk wel verwacht, zo dicht als de meeste gelegenheden hier in de buurt. De asfaltweg gaat nu weer over in een bospad en ook hier: Lawinengefahr, terwijl we nu toch echt niet meer zo hoog zitten.

Bij de beek kan Takkie lekker drinken en bij de volgende beek moeten we wat klauteroefeningen doen en over het pad ligt hier en daar een boom. En zo zien we 13,5 kilometer en netto bijna 5 uur later de Poschhof weer liggen. We zijn het erover eens: De mooiste wandeling van deze vakantie!

De track van vandaag. Kliek hier voor download

Kaunerberg 17 april 2019

28 april 2019 door Mijnheer en Mevrouw Wandelpraat

Woensdag

Er is er een jarig hoera, hoera… Mijnheer Wandelpraat is vandaag 56 geworden en dat moet gevierd worden! We gaan naar Ried waar de wandeling van vandaag start. Bij de eerste de beste (en tevens enige) bakker in het dorp trakteren we ons op koffie met gebak. Een goede bodem voor de inspanningen van vandaag. Achter de kerk gaat het eerst rustig omhoog over een mooi bospad. Het is nog fris omdat dit deel van de wandeling in de schaduw ligt. Dan volgt een breed grindpad wat gestaag klimt in de richting van Fendels.

Onderweg is hier en daar puin en aarde naar beneden gekomen wat de weg voor auto’s blokkeert. We hebben inmiddels 400m geklommen en dat betekent dat we nu op 1500m zijn en dus: sneeuw! Hele stukken van het pad zijn bedekt met een laag van 30cm sneeuw waarin je wegzakt. Als we in de voetstappen van een vorige loper treden is de sneeuw wat harder. Takkie Wandelpraat zit inmiddels in de rugzak. Dan komt eindelijk de afslag naar het voetpad naar Fendels. Niet dat dat meteen het einde van de sneeuw betekent maar het is er erg mooi.

Uiteindelijk komen we bij het bergstation van de gondelbaan in Fendels waar overigens weinig te doen is. Iets wat eigenlijk voor de hele streek geldt in deze tijd van het jaar.
De afdaling terug naar Ried is erg stijl en het is oppassen dat we niet uitglijden. Zo zijn we in no-time weer terug in Ried waar de bakker inmiddels middagpauze heeft.

De boodschappen halen we bij Mpreis aan de overkant. Een lekker ijsje en een zak kant&klare avondmaaltijd. Thuisgekomen vallen Mijnheer en Takkie Wandelpraat op de bank in slaap.
De kant en klare maaltijd smaakt prima en we liggen weer op tijd in ons bedje.

De trak van vandaag. Klik hier voor download

Kaunerberg 16 april 2019

28 april 2019 door Mijnheer en Mevrouw Wandelpraat

Dinsdag

Nee dus, Takkie laat ons niet uitslapen! Ze meldt zich weer om half 7 dus van uitslapen is nog geen sprake. Het voordeel is wel dat we al om 9:15 in de auto zitten naar onze bestemming voor vandaag: De Piller Moor. Het moet een mooi moerasgebied zijn met houten bruggetjes op zo’n 1500 m.

Op de parkeerplaats is nog net plaats voor onze auto. De rest is bedekt met een laag sneeuw van 1 meter. Niet uit het veld geslagen starten we de wandeling op het zandpad dat echter weldra overgaat in sneeuw waar we soms tot onze knieën in zakken. De houten bruggetjes zijn nog net herkenbaar onder de sneeuw.

We zijn blij dat iemand met een hond ons is voorgegaan en wiens spoor we kunnen volgen, anders waren we daar nu nog aan het zoeken. Takkie Wandelpraat huppelt over de sneeuwbergen waar wij in wegzakken. Het is zwaar maar wel erg mooi.

We maken nog het ommetje naar de uitkijktoren en maken dan de verkeerde keuze door niet over de weg maar tóch nog even door het bos naar de auto te gaan. Hier heeft nog niemand gelopen en in no-time ploeteren we door de sneeuw en worden de voeten steeds natter. Gelukkig zijn we bijna bij de auto want mevrouw Wandelpraat is met regelmaat tot haar kruis in de sneeuw verdwenen.

We zijn blij om weer in het appartement te zijn en de natte broek en schoenen uit te kunnen doen. Takkie heeft zo’n honger dat ze pardoes het panty-kousje van mevrouw Wandelpraat verorbert. Hopelijk komt die er snel weer uit.
Het is nog zó vroeg dat we een middagprogramma verzinnen: Shoppen in Landeck. Hier kunnen we kort over zijn. Er valt niet veel te shoppen in Landeck. Het kost zelfs moeite om ergens een kop koffie te vinden. Geen aanrader dus.
We eten ovenfrites, uit Nederland meegenomen sperziebonen en kip. Dan kakken mevrouw Wandelpraat en hond in en het is pas 21:15… Mijnheer Wandelpraat volgt hen naar bed maar ziet op de smartphone Ajax nog van Juventus winnen voordat ook hij in slaap valt.

Kaunerberg 15 april 2019

28 april 2019 door Mijnheer en Mevrouw Wandelpraat

Maandag

Vandaag zijn de Wandelpraatjes 8 jaar getrouwd. En wat ons betreft gaan er daar nog heel veel bij komen. Vandaag staat er een wandeling bij Ladis op het programma. Ladis ligt op 1200 m en de geplande 5 km wandeling zal niet ver boven de 1300 m uitgaan. Takkie Wandelpraat is er weer vroeg bij. Ze hoort waarschijnlijk Helene en Gottfried die om 6:00 uur wakker zijn en denkt dan dat dat de baasjes zijn. Maar die liggen nog op één oor… Om 6:30 uur kleedt mijnheer Wandelpraat zich aan en maakt een ommetje met de ongeduldig geworden Takkie. Helene hangt juist de dekbedden te luchten. Het is nog mistig buiten maar het gras is vandaag niet wit. We ontbijten en zijn al om 9:15 op weg.

In Ladis aangekomen is het zoeken naar een parkeerplek die we uiteindelijk vinden bij de gondellift naar Fiss. Boven Ladis toornt Burg Laudeck, een middeleeuwse burcht uit 1249 gebouwd op de plaats waar ooit een Romeinse wachttoren stond ter verdediging van de Via Claudia Augusta die hier in grote lijnen het dal van de Inn volgt.
Na de lunchboodschappen bij de plaatselijke super lopen we in noordelijke richting het dorp uit en zien in de verte de eerste blauwe gaten in de bewolking. Het is nog knap koud. De weg loopt mooi door het bos. Takkie Wandelpraat maakt kennis met een woest ogende herder en is eerst wat onder de indruk maar na wat heen en weer gesnuffel zijn ze maatjes. We zijn al over de helft en de zon breekt nu door.

Ons hondje loopt prima mee en het is zo lekker dat we de wandeling een stuk uitbreiden. Via een prachtig bospad met steeds meer plakken sneeuw lopen we weer zuidelijk richting Fiss, onderweg getrakteerd door mooie vergezichten.

De horeca is in deze tijd van het jaar gesloten en we zijn aangewezen op de vanochtend gekochte broodjes met smakeloze kaas. Takkie gaat in de rugzak en de Wandelpraatjes ploegen zich door de soms dikke laag sneeuw.

Op het zuidelijkste punt van de route hebben we mooi zicht op de skipiste waar een enkele skiër zich door de papsneeuw ploegt. Behalve de opgespoten sneeuw op de piste ligt er verder nog maar weinig. En zo komen we na bijna 10 km weer terug bij de auto aan de voet van de gondelbaan.
Op de terugweg gaan we langs de SPAR voor de boodschappen en drinken er ook een kop koffie met een chocolade muffin.

Honger hebben we daarom ’s avonds niet meer en doen het met een bakje yoghurt. Hopelijk laat het hondje ons wat langer slapen!

Kaunerberg 13/14 april 2019

28 april 2019 door Mijnheer en Mevrouw Wandelpraat

Zaterdag

De wekker gaat om 5:15. We hebben de avond ervoor al alles klaargezet zodat we alleen nog de auto hoeven in te laden.
Het is een hele berg spullen want Takkie Wandelpraat, onze ruwharige dwergteckel, gaat mee en dat betekent dat de auto al halfvol zit met de bench, mand, rugzak, speelgoed… alsof je met een kind op vakantie gaat!
De reis gaat voorspoedig al had mijnheer Wandelpraat de route iets beter moeten voorbereiden.
In het plan om onderlangs de Bodensee te rijden was niet meegenomen dat we dan door Zwitserland moesten en dus niet alleen een Oostenrijks, maar ook een Zwitsers snelweg vignet gekocht moest worden. De navigatie in de auto vindt het ook al een onzalig idee en probeert ons hardnekkig langs de noordkant te sturen waar het grootste deel van de weg opgebroken is. En zo belanden we bij de brug over de Bodensee. Brug? Een veerpont bedoel je! Het positieve aan dit onbedoelde boot tripje is dat je niet met pinpas kunt betalen en ze daar, wanneer je met de auto al op de boot staat, eigenlijk geen raad mee weten, anders dan ons vriendelijk na te zwaaien wanneer we zonder de 16 Euro te betalen de boot weer afrijden.
Ook was in dit plan niet voorzien dat de weg onderlangs de Bodensee vooral uit rotondes bestaat, dus dat schiet voor geen meter op. De laatste tunnelrijke 100 km in Oostenrijk rijden dan weer lekker door en zo bereiken we om 17:45 de Poschhof in Kaunerberg na een rit van 11 uur en worden verwelkomd door Helene. Het appartement is ruim en netjes maar Takkie Wandelpraat is minder blij met de gladde laminaat vloer. Een paar dekentjes op de grond bieden uitkomst. We liggen op tijd onder de dekbedden en na 3x piepen slaapt ook Takkie.

Zondag

Om 6:30 meldt Takkie Wandelpraat zich al en mijnheer Wandelpraat schiet in de kleren om haar uit te laten. Komt ook niet verkeerd uit want om 8:10 begint de F1 race van China. Mevrouw Wandelpraat maakt nog wat slaap goed. Max Verstappen wordt 4e in een saaie race. Om 11:00 is Takkie toe aan een wandelingetje “Rundumhausen”. Het sneeuwt heel licht en met een kwartiertje zijn we weer binnen. We rommelen nog wat aan terwijl Mijnheer Wandelpraat een wat groter rondje “Rundumhausen” uitstippelt. Dit lopen we om 16u en krijgen het voor elkaar om de helft af te snijden zodat er 3,3 km van de 5 overblijven. Bij thuiskomst zien we Gottfried die we meteen om een doosje eieren kunnen vragen. De wandelpaden boven ons appartement (dus boven 1400 m) zijn nog gesloten i.v.m. lawinegevaar door de smeltende sneeuw. We zullen het daarom wat lager moeten zoeken. Back to the drawingboard !